Naam Indy
Geboren 9 juni 2016
Overleden 5 maart 2018
Een nestje van 8 pupjes
6 broertjes
Code
Buddy
Buddy
Tibo
Mats (Oscar)
Finn
1 zusje
Noor
Een nestje van 8 pupjes
6 broertjes
Code
Buddy
Buddy
Tibo
Mats (Oscar)
Finn
1 zusje
Noor
Het verhaal van het allerliefste en allermooiste honden meisje wat er ooit op deze aardbol heeft rond gelopen.
Met Indy ging alles anders dan bij alle honden voor haar.
We wilde graag als Lizzy een jaar of 10 was nog een laatste hondje erbij. Zo zou deze pup ons laatste hondje worden en dan samen met Abbey opgroeien als Lizzy niet meer zo snel mee kon komen. Maar van al onze ideeën en plannen is niet terecht gekomen. We zijn weer bij dezelfde fokker gegaan als waar Abbey en Lizzy vandaan kwamen. Weer 1 groot feest want er zat weer een teefje bij. Toen de pupjes 3 weken oud waren mochten we met een aantal pup eigenaren komen kijken, een dag ervoor werden we gebeld door de fokker dat ik me niet moest laten beïnvloeden door de andere pup eigenaren want die zouden wel eens een vooroordeel over het pupje kunnen hebben wat waarschijnlijk de onze kon worden. (Toen hadden eigenlijk bij mij de alarmbellen al moeten rinkelen) Ik kreeg een korte uitleg dat ons pupje kleiner was als de rest maar dat er echt niets mee aan de hand was, zei zou wel de aandacht een beetje van haar afleiden.
Eindelijk de dag dat we mochten kijken 3 uur rijden en dan zijn we er. Daar aan gekomen was iedereen juist vertederd over ons pupje, niemand zei er iets vervelend over. Maar in mijn achterhoofd dacht ik er wel over na, en heb ook met de fokker later gedeeld dat ze wel gezond moest zijn kleiner maakte me niet uit maar wel gezond. Anders zou ik er liever vanaf zien.
Ons pupje lag appart van de anderen die kropen en strompelde al door de ren , en ons kleintje werd in een mandje gelegd met haar borst op een verhoging omdat ze het benauwd had. Ik had er foto's gemaakt en was toch niet helemaal gerust erop dat het goed kwam. Toen alle pupjes al spelend op foto's van de fokker voorbij kwam lag ons pupje altijd ergens appart. Maar zag nog niet direct een probleem ze was gewoon wat langzamer in ontwikkeling en wat kleiner, maar dat was voor ons geen probleem. Ik had met de fokker af gesproken als Indy want zo gingen we haar noemen met 5 weken nog steeds niet kon lopen dat we er dan vanaf zouden zien. Wonder boven wonder met 51/2 week strompelde ze wat viel nog wel telkens om maar er zat verbetering in. Dus wij helemaal in de wolken het zou toch nog allemaal goed komen.
De puppy test werd afgenomen door een iemand die bevriend was met de fokker hij was tevens erelid van de GRCN.
Ik hoorde van de fokker dat hij bij Indy niet de test mocht doen met veel herrie en hij mocht haar ook nog niet hoog optillen, ze wilde haar nog een klein beetje beschermen waren haar woorden.
De pupjes zijn 7 weken en mogen uitvliegen naar hun nieuwe baasjes, behalve Indy. Indy is nog lang niet op gewicht en zo ontzettend klein. Maar we worden bijna dagelijks op de hoogte gehouden van haar ontwikkeling, met foto's en filmpjes waarop ik kon zien dat ze echt wel ontwikkelde de filmpjes duurde niet langer dan 20 seconden. Maar ik was er blij mee. Indy ging ook mee met de fokker naar een demente bejaarde dame waar ze heel lief op bed bleef liggen (achteraf gezien kon ze ook niet anders).
Eindelijk Indy 8 weken, we mochten haar op komen halen. Ze was nog steeds heel klein maar het was wel goed als ze bij ons was, ze zou bij ons goed op haar plek zijn.
3 uur rijden heen en 3 uur rijden terug. De man van de fokker was oprecht verdrietig toen we Indy meenamen want hij verwoorde het goed het was een speciaaltje dit meisje.
Thuis gekomen eindelijk kennis maken met Lizzy en Abbey. We zette haar net zoals we altijd bij de andere honden gedaan hebben in de gang op de grond, zodat ze zelf naar binnen kon lopen. Maar wat er ook gebeurde ze ging niet lopen en bleef plat op de grond liggen zoals we haar ook vaak bij de fokker gezien hadden. We dachten komt vast van de lange rit, we hebben de fokker laten weten dat we thuis waren en dat Indy niet vooruit te branden was. We kregen het advies haar nog maar niet te vaak te laten spelen.(weer die alarm bellen )
Naar de dierenarts om haar te laten checken, die vond wel wat dingetjes opmerkelijk maar gezien dit onze 3e hond van dezelfde fokker was had ze er wel vertrouwen in dat het goed zou komen, ik moest maar veel met haar oefenen terwijl de fokker juist wilde dat ik haar voorlopig zoveel mogelijk in haar puppy ren liet en haar met rust laten.
Maar onze zorg werd groter en groter.
Doordat Indy niet of nauwelijks kon of durfde te lopen kochten we een fietskar dan kon ze toch mee naar plekjes waar veel mensen liepen en of andere honden, zo kon ze goed socialiseren. Zo gingen we op een dag naar het winkelcentrum en terwijl wij daar met Indy zijn komt er een mevrouw naar ons toe en die zegt o ik kom ff puppy knuffelen hoor ik heb een zwak voor Goldens. Deze mevrouw vraagt aan me of dit een pup is van ...... (namen hou ik even achterwege) dus ik vertelde haar dat dat de vader was van Indy. Ze vroeg me waar de moeder vandaan kwam,ik heb haar dat verteld en ze vertelde mij dat ze deze fokker heel goed kende. Toen wij thuis gekomen waren stuurde ik de fokker een berichtje om haar deze ervaring te vertellen en de naam van deze mevrouw. Nog geen 5 minuten later werd mij de huid vol gescholden dat ik Indy niet aan iedereen hoefde te laten zien, want nu zou het snel de ronde doen onder de fokkers dat er iets mis was met Indy. ...... Iets mis!!! Er was toch niets mis zo is mij wel duizend keer op mijn hart gedrukt.
Dat verontruste ons toch wel want voor een pup die eigenlijk heel levenslustig moest zijn deed ze wel erg weinig.
Er was al snel een reünie om de stamboom te halen, waar het heel duidelijk was dat Indy echt anders was als de rest ze was nog kleiner dan helft van de grootste pup. Als alles over het veld rende lag Indy ergens appart, alleen toen er water in bak gedaan werd kwam ze er even van genieten. Ons meisje was gek op water, en als ze bij de andere pups was ging de fokker er tussen lopen om haar te beschermen, de andere pup eigenaren mochten niet weten hoe het gesteld was met Indy.
Het ging slechter en slechter met Indy het opstaan ging vaak niet, lopen door de kamer kon ze alleen als er door de hele kamer kleedjes werden neergelegd. We hebben speciaal voor de honden een ruwe antislip plavuizen vloer, zodat ze niet konden uitglijden. Maar dat was voor Indy niet voldoende. We hebben besloten om haar toch nog maar eens te laten onderzoeken want een hond van een half jaar oud hoort toch lekker ondeugend speels en actief te zijn. Maar niets van dit alles was van toepassing van Indy.
We gingen met Indy naar de hondentraining, waar de trainster ons vertelde dat Indy waarschijnlijk een neurologisch probleem had. En dat we misschien er toch nog een keertje naar moesten laten kijken door een goede dierenarts. En overal stelde wij de fokker van op de hoogte, en net als eerder vond ze het maar onzin het kwam heus wel goed met haar als we haar maar de tijd gaven. Ze vond de trainster maar een bemoeial die er geen kijk op had. Deze trainster is zelf ook fokker weliswaar van een ander ras maar toch.
Toch het advies van de trainster opgevolgd, en een andere dierenarts gezocht waar hele goede verhalen over rond gingen. Al direct bij binnenkomst zag deze dierenarts dat er het een en ander met Indy aan de hand was en dat het niet één gezonde jonge hond was. Na wat onderzoeken is er bloed afgenomen en getest op neospora en toxoplasmose, dat was het gelukkig niet . Als het dat had geweest dan hadden de broertjes en zusjes uit dit en het vorige nest ook getest moeten worden.
Maar wat was het dan wel, we werden naar de universiteitskliniek in Gent gestuurd. In Gent moesten we naar een professor die volgens zeggen de allerbeste neuroloog was. We zijn daar een hele dag geweest ze hebben Indy helemaal onderzocht en nagekeken scans en foto's gemaakt noem het maar op wat al niet. Uit de scan en de foto's kwam dat bij Indy 2 rugwervels niet sluiten, waardoor ze bijvoorbeeld die ronde rug had. En op het neurologische gebied was het zo fout met haar dat ze ons direct vertelde we willen dol graag nog onderzoeken doen bij haar we hopen ook op jullie medewerking maar Indy gaan we hier niet mee kunnen helpen, u moet er van uitgaan dat Indy niet oud gaat worden hooguit nog een paar maanden maar dat worden wel hele zware maanden. Volgens de neurologen en de professor had Indy een geestelijke en lichamelijke beperking. Ze vertelde ons ook dat normaal gesproken pupjes die het al zo moeilijk hebben na de geboorte direct een spuitje krijgen om verder leed te besparen. Je snapt wel dat wij lam geslagen waren dit is niet wat wij wilde horen, we hebben in overleg met de dierenarts en de neuroloog besloten om hydrotherapie te geven aan Indy in de hoop dat ze toch nog iets beter ging lopen. En dat gebeurde ook soms.
We hebben contact gezocht met een hydrotherapeut en we zijn op een intake geweest, toen zag zij iets wat op Debbie na nog niemand had gezien haar ogen vertoonde barsten terug naar de Dierenarts bleek het MPP ( membrana pupillaris persistens ) te zijn. Maar dat kon geen kwaad voor de hydrotherapie, daar genoot Indy volop van want ze was nu eenmaal dol op water. Maar telkens kreeg ze na 1 goede dag altijd de 2e dag een terugslag. Na 12 behandelingen heeft de therapeut de behandeling gestopt ze kon er echt niet meer uithalen, de laatste woorden waren geniet van haar zolang het kan, maar verwacht geen wonderen meer.
In de tussentijd dat wij met Indy naar de therapie gingen heeft de fokker meerdere keren contact gezocht met de dierenarts en de therapeut om ons in een kwaaddaglicht te plaatsen, gelukkig is dat niet gelukt. Volgens de fokker waren wij slecht voor onze honden (dan verkoop je me er 3 x eentje) en wilde wij volgens haar zeggen het leven van Indy beëindigen. Maar zouden wij nu serieus zoveel energie en geld in een hondje stoppen als je er van af zou willen. want de kosten waren allemaal voor onszelf we hadden wel een verzekering maar die betaalde niets uit omdat uit de onderzoeken bleek dat dit een geboorte afwijking was. De fokker had ook in de mail naar de therapeut geschreven dat Indy dit pas bij ons had gekregen. Maar laat het nou zo zijn dat de onderzoeken het tegendeel bewijzen en dat ik een filmpje gemaakt had tijdens een van onze bezoeken, waarop de fokker zegt "hoe speciaal het is dat ze toch nog is gaan lopen wie had dat nou nog verwacht" In deze zelfde periode hadden wijzelf ook een mailtje gekregen of we Indy een poosje naar terug naar haar moeder wilde brengen, want haar Moeder Adelè zou precies weten hoe ze met haar moest omgaan en dan zou alles goed komen. Daar hebben we natuurlijk geen gehoor aan gegeven. Daar Indy al niet meer door haar moeder verzorgt werd toen ze nog wel bij de fokker woonde, daar was haar half zusje Maddy het meest close met Indy.
In de tijd daarop hadden we goede en slechte dagen, maar de slechte dagen wonnen het van de goede. Met het uitlaten was het zo erg dat ze uiterst links langs muren of auto's wilde lopen, midden op straat verkrampte en helemaal niet meer wilde of kon lopen. Automobilisten de auto uit moesten zetten om Indy weer een fijn gevoel te geven ( Gelukkig deden ze dat nog ook) Regelmatig zo niet iedere dag kwam er hulp uit mijn omgeving om me te helpen om naar de uitlaat plaats te gaan, een parkje bij ons om de hoek nog geen 100 meter van mijn huis daar deed ik soms een uur over om er te komen dus ook om weer terug te gaan. Ik ben al deze mensen dan ook zo dankbaar ik heb wat tranen gelaten om dit hele lieve speciale meisje, maar we hielden vol de dierenarts had ons al eens verteld zodra we het niet meer aankonden ermee te soppen dan stond hij voor 100 % achter onze beslissing. Maar wij wilden helemaal niet opgeven.
Tot het moment dat Indy binnen duidelijk liet merken dat ze ook niet meer tegen geluid kon en niet tegen licht dan stopte ze haar hoofdje onder kussens om maar niets te hoeven horen en zien. ze verkrampte steeds vaker het naar buiten gaan ging niet meer we moesten haar soms dragen.
Eindelijk Indy 8 weken, we mochten haar op komen halen. Ze was nog steeds heel klein maar het was wel goed als ze bij ons was, ze zou bij ons goed op haar plek zijn.
3 uur rijden heen en 3 uur rijden terug. De man van de fokker was oprecht verdrietig toen we Indy meenamen want hij verwoorde het goed het was een speciaaltje dit meisje.
Thuis gekomen eindelijk kennis maken met Lizzy en Abbey. We zette haar net zoals we altijd bij de andere honden gedaan hebben in de gang op de grond, zodat ze zelf naar binnen kon lopen. Maar wat er ook gebeurde ze ging niet lopen en bleef plat op de grond liggen zoals we haar ook vaak bij de fokker gezien hadden. We dachten komt vast van de lange rit, we hebben de fokker laten weten dat we thuis waren en dat Indy niet vooruit te branden was. We kregen het advies haar nog maar niet te vaak te laten spelen.(weer die alarm bellen )
Naar de dierenarts om haar te laten checken, die vond wel wat dingetjes opmerkelijk maar gezien dit onze 3e hond van dezelfde fokker was had ze er wel vertrouwen in dat het goed zou komen, ik moest maar veel met haar oefenen terwijl de fokker juist wilde dat ik haar voorlopig zoveel mogelijk in haar puppy ren liet en haar met rust laten.
Maar onze zorg werd groter en groter.
Doordat Indy niet of nauwelijks kon of durfde te lopen kochten we een fietskar dan kon ze toch mee naar plekjes waar veel mensen liepen en of andere honden, zo kon ze goed socialiseren. Zo gingen we op een dag naar het winkelcentrum en terwijl wij daar met Indy zijn komt er een mevrouw naar ons toe en die zegt o ik kom ff puppy knuffelen hoor ik heb een zwak voor Goldens. Deze mevrouw vraagt aan me of dit een pup is van ...... (namen hou ik even achterwege) dus ik vertelde haar dat dat de vader was van Indy. Ze vroeg me waar de moeder vandaan kwam,ik heb haar dat verteld en ze vertelde mij dat ze deze fokker heel goed kende. Toen wij thuis gekomen waren stuurde ik de fokker een berichtje om haar deze ervaring te vertellen en de naam van deze mevrouw. Nog geen 5 minuten later werd mij de huid vol gescholden dat ik Indy niet aan iedereen hoefde te laten zien, want nu zou het snel de ronde doen onder de fokkers dat er iets mis was met Indy. ...... Iets mis!!! Er was toch niets mis zo is mij wel duizend keer op mijn hart gedrukt.
Dat verontruste ons toch wel want voor een pup die eigenlijk heel levenslustig moest zijn deed ze wel erg weinig.
Er was al snel een reünie om de stamboom te halen, waar het heel duidelijk was dat Indy echt anders was als de rest ze was nog kleiner dan helft van de grootste pup. Als alles over het veld rende lag Indy ergens appart, alleen toen er water in bak gedaan werd kwam ze er even van genieten. Ons meisje was gek op water, en als ze bij de andere pups was ging de fokker er tussen lopen om haar te beschermen, de andere pup eigenaren mochten niet weten hoe het gesteld was met Indy.
Het ging slechter en slechter met Indy het opstaan ging vaak niet, lopen door de kamer kon ze alleen als er door de hele kamer kleedjes werden neergelegd. We hebben speciaal voor de honden een ruwe antislip plavuizen vloer, zodat ze niet konden uitglijden. Maar dat was voor Indy niet voldoende. We hebben besloten om haar toch nog maar eens te laten onderzoeken want een hond van een half jaar oud hoort toch lekker ondeugend speels en actief te zijn. Maar niets van dit alles was van toepassing van Indy.
We gingen met Indy naar de hondentraining, waar de trainster ons vertelde dat Indy waarschijnlijk een neurologisch probleem had. En dat we misschien er toch nog een keertje naar moesten laten kijken door een goede dierenarts. En overal stelde wij de fokker van op de hoogte, en net als eerder vond ze het maar onzin het kwam heus wel goed met haar als we haar maar de tijd gaven. Ze vond de trainster maar een bemoeial die er geen kijk op had. Deze trainster is zelf ook fokker weliswaar van een ander ras maar toch.
Toch het advies van de trainster opgevolgd, en een andere dierenarts gezocht waar hele goede verhalen over rond gingen. Al direct bij binnenkomst zag deze dierenarts dat er het een en ander met Indy aan de hand was en dat het niet één gezonde jonge hond was. Na wat onderzoeken is er bloed afgenomen en getest op neospora en toxoplasmose, dat was het gelukkig niet . Als het dat had geweest dan hadden de broertjes en zusjes uit dit en het vorige nest ook getest moeten worden.
Maar wat was het dan wel, we werden naar de universiteitskliniek in Gent gestuurd. In Gent moesten we naar een professor die volgens zeggen de allerbeste neuroloog was. We zijn daar een hele dag geweest ze hebben Indy helemaal onderzocht en nagekeken scans en foto's gemaakt noem het maar op wat al niet. Uit de scan en de foto's kwam dat bij Indy 2 rugwervels niet sluiten, waardoor ze bijvoorbeeld die ronde rug had. En op het neurologische gebied was het zo fout met haar dat ze ons direct vertelde we willen dol graag nog onderzoeken doen bij haar we hopen ook op jullie medewerking maar Indy gaan we hier niet mee kunnen helpen, u moet er van uitgaan dat Indy niet oud gaat worden hooguit nog een paar maanden maar dat worden wel hele zware maanden. Volgens de neurologen en de professor had Indy een geestelijke en lichamelijke beperking. Ze vertelde ons ook dat normaal gesproken pupjes die het al zo moeilijk hebben na de geboorte direct een spuitje krijgen om verder leed te besparen. Je snapt wel dat wij lam geslagen waren dit is niet wat wij wilde horen, we hebben in overleg met de dierenarts en de neuroloog besloten om hydrotherapie te geven aan Indy in de hoop dat ze toch nog iets beter ging lopen. En dat gebeurde ook soms.
We hebben contact gezocht met een hydrotherapeut en we zijn op een intake geweest, toen zag zij iets wat op Debbie na nog niemand had gezien haar ogen vertoonde barsten terug naar de Dierenarts bleek het MPP ( membrana pupillaris persistens ) te zijn. Maar dat kon geen kwaad voor de hydrotherapie, daar genoot Indy volop van want ze was nu eenmaal dol op water. Maar telkens kreeg ze na 1 goede dag altijd de 2e dag een terugslag. Na 12 behandelingen heeft de therapeut de behandeling gestopt ze kon er echt niet meer uithalen, de laatste woorden waren geniet van haar zolang het kan, maar verwacht geen wonderen meer.
In de tussentijd dat wij met Indy naar de therapie gingen heeft de fokker meerdere keren contact gezocht met de dierenarts en de therapeut om ons in een kwaaddaglicht te plaatsen, gelukkig is dat niet gelukt. Volgens de fokker waren wij slecht voor onze honden (dan verkoop je me er 3 x eentje) en wilde wij volgens haar zeggen het leven van Indy beëindigen. Maar zouden wij nu serieus zoveel energie en geld in een hondje stoppen als je er van af zou willen. want de kosten waren allemaal voor onszelf we hadden wel een verzekering maar die betaalde niets uit omdat uit de onderzoeken bleek dat dit een geboorte afwijking was. De fokker had ook in de mail naar de therapeut geschreven dat Indy dit pas bij ons had gekregen. Maar laat het nou zo zijn dat de onderzoeken het tegendeel bewijzen en dat ik een filmpje gemaakt had tijdens een van onze bezoeken, waarop de fokker zegt "hoe speciaal het is dat ze toch nog is gaan lopen wie had dat nou nog verwacht" In deze zelfde periode hadden wijzelf ook een mailtje gekregen of we Indy een poosje naar terug naar haar moeder wilde brengen, want haar Moeder Adelè zou precies weten hoe ze met haar moest omgaan en dan zou alles goed komen. Daar hebben we natuurlijk geen gehoor aan gegeven. Daar Indy al niet meer door haar moeder verzorgt werd toen ze nog wel bij de fokker woonde, daar was haar half zusje Maddy het meest close met Indy.
In de tijd daarop hadden we goede en slechte dagen, maar de slechte dagen wonnen het van de goede. Met het uitlaten was het zo erg dat ze uiterst links langs muren of auto's wilde lopen, midden op straat verkrampte en helemaal niet meer wilde of kon lopen. Automobilisten de auto uit moesten zetten om Indy weer een fijn gevoel te geven ( Gelukkig deden ze dat nog ook) Regelmatig zo niet iedere dag kwam er hulp uit mijn omgeving om me te helpen om naar de uitlaat plaats te gaan, een parkje bij ons om de hoek nog geen 100 meter van mijn huis daar deed ik soms een uur over om er te komen dus ook om weer terug te gaan. Ik ben al deze mensen dan ook zo dankbaar ik heb wat tranen gelaten om dit hele lieve speciale meisje, maar we hielden vol de dierenarts had ons al eens verteld zodra we het niet meer aankonden ermee te soppen dan stond hij voor 100 % achter onze beslissing. Maar wij wilden helemaal niet opgeven.
Tot het moment dat Indy binnen duidelijk liet merken dat ze ook niet meer tegen geluid kon en niet tegen licht dan stopte ze haar hoofdje onder kussens om maar niets te hoeven horen en zien. ze verkrampte steeds vaker het naar buiten gaan ging niet meer we moesten haar soms dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten